خودت را کوچک نکن
چگونه فضای درون را باز میکنیم؟
وقتی در برابر اتفاق این لحظه مقاومت و قضاوت نداریم
یعنی آن را بد و خوب نمی‌کنیم
و پذیرش کامل داریم
چون می دانیم اتفاق این لحظه بهترین اتفاق ممکن است که زندگی رقم زده تا ما از خواب «منِ‌ذهنی» در بیاییم
و به شادی بی‌سبب و ذاتی خودمان برسیم
فضای درون ما به تدریج و با تمرین گشوده می‌شود
و از طریق این فضای گشوده راه حل های سازنده و راه‌گشا در ذهن ما نقش میبندد
که این کار مستلزم خالی کردن مرکزمان از هم هویت شدگی ها است
و لذت های موقت و کاذبی که از آنها تغذیه میکنیم است
تا ما به شادی حقیقی و دائم خود دست یابیم.
هم هویت شدگی‌ها :
هم هویت بودن با هرچیزی که در فکر می گنجد که سه نوع هستند:
۱- هم هویت شدن با اجسام فیزیکی مانند:
خانه، همسر، فرزند، پول، مقامات دنیایی، شغل، مدرک، تفریح، دوست
۲- هم هویت شدن با نقش‌ها مانند:
پدر بودن یا مادر بودن یا رئیس بودن یا استاد دانشگاه بودن یا وزیر و وکیل و… بودن.
این‌ها را می‌توانیم داشته باشیم ولی نباید با آنها هم هویت باشیم.
نشانه‌اش هم این است که اگر هم نباشند ما مشکلی نداریم
۲- هم هویت شدن با باورها و الگوهای فکری مانند:
باورهای مذهبی، سیاسی، اجتماعی، نژادی، شخصی و…
۳- هم هویت شدن با دردها مانند:
کینه، رنجش‌های قدیمی، خشم، انتظار از دیگران، حسادت، خود کم‌بینی یا خود بزرگ‌بینی، بدبینی، دشمن‌سازی، ناامیدی، تنبلی، حرص و …
ما با خالی کردن مرکزمان از هم هویت شدگی ها
به شادیِ بی‌سبب، طَرَب، خرد، فراوانی، قدرت عمل و تمام خاصیت‌های خدایی خودمان دسترسی پیدا میکنیم
چون خدا یا زندگی از روح خودش در ما دمیده است و ما از جنس او هستیم.
پرویز شهبازی
